افسانه ویتامین های محلول در چربی
منبع: Advanced sports nutrition
ترجمه و تلخیص: داود بیات
یکی از باورهایی که به مصرف افراطی ویتامین دامن می زند، این است که مقدار اضافه ویتامین های محلول در آب از طریق ادرار رفع می شود، پس می توانیم هرقدر که می خواهیم مصرف کنیم!
جهت یادآوری بد نیست اشاره کنیم که ویتامین ها به دو دسته محلول در آب و محلول در چربی تقسیم می شوند. ویتامین های محلول در آب برای انتقال و عملکرد مطلوب به یک محلول آبی نیاز دارند، در حالی که ویتامین های محلول در چربی برای انتقال به درون بافت ها و ذخیره شدن در آنها به یک محلول لیپیدی نیاز دارند. بنابراین، گفته می شود که ویتامین های محلول در چربی چون قابلیت ذخیره شدن در بدن را دارند در مقادیر زیاد سمی هستند، ولی ویتامین های محلول در آب از این نظر مشکل ساز نیستند. برای نمونه، ویتامین ای (E) یک ویتامین آنتی اکسیدان محلول در چربی است که در غشاء لیپیدی (چربی) سلولها قرار می گیرد، در حالی که ویتامین سی (C) یک آنتی کسیدان محلول در آب است که در محیط آبی خون وجود دارد.
نکته جالب ماجرا اینجاست که بدن ما کم و بیش توانایی ذخیره کردن تمام ویتامین ها را دارد؛ برای نمونه، اگر ما دو روز پیش مقدار زیادی ویتامین سی دریافت کرده باشیم، ولی در برنامه غذایی دیروزمان خبری از ویتامین سی نبوده باشد، مسلما امروز دچار عوارض کمبود ویتامین سی نخواهیم شد! در واقع، سلول های نیازمند ویتامین سی قادر به ذخیره سازی مقداری بیشتر از حد نیاز خود هستند، حتی با اینکه هیچ محل ذخیره مشخصی برای مقادیر زیاد این ویتامین تعریف نشده است. بدن یک فرد سالم روزانه 15 میلی گرم ویتامین سی مصرف می کند (به عبارتی می سوزاند)، اما ظرفیت ذخیره آن در کل بدن چیزی حدود 1500 میلی گرم است. بنابراین، اگر شما سیگاری نباشید یا به هر دلیلی نیاز به مقادیر بیشتر از نرمال آن نداشته باشید، بدن تان ذخیره صد روز ویتامین سی را دارد!
این مطلب و دیگر مطالبی که در این مورد در آینده تقدیم تان می شود به معنی رد مصرف مکمل های ویتامینی نیست، بلکه صرفا گوشزد می کند که مصرف آنها باید با دقت صورت بگیرد و اکثر افراد جامعه به دوزهای افراطی مثلاً 1000 میلی گرمی نیاز ندارند!